Brocante ... van Amsterdam naar Batavia

Ik heb eerder geschreven over de kist van ome Willem en de foto's, brieven en kaarten, die uit die kist tevoorschijn kwamen. In die kist zat ook een briefwisseling tussen mijn oud-oud tante Trijn Hartog en een vriendin van haar, die in 1900 emigreerde naar Batavia - Nederlands Indië.

Ik was onder de indruk van de foto's en de briefwisseling en besloot te gaan zoeken naar deze familie. Het zou toch bijzonder zijn om deze brieven en foto's te kunnen overhandigen aan het nageslacht van deze vrouw. Ik had een naam, brieven met aanknopingspunten, foto's, daarmee moest het toch lukken? Weken ben ik aan het speuren geweest, ik kwam steeds een stapje verder en dat motiveerde om door te gaan en uiteindelijk vormt zich dan een verhaal, een verhaal van een familie, van een gewone jonge vrouw, maar wel één die ruim honderd jaar geleden, al grote stappen maakte. Ik zal geen namen noemen, maar wil dit verhaal graag met jullie delen.

In 1889 reist een Oost Indisch ambtenaar uit Batavia, tijdens zijn groot verlof, naar Nederland. In dat jaar ontmoet hij een jonge vrouw van 19 jaar uit Amsterdam, waar hij zich in 1889 mee verloofd. Begin 1900 trouwen ze op het stadhuis in Amsterdam en enkele weken na het huwelijk scheept het echtpaar in op de ss Ardjoeno en vaart af naar Nederlands Indië.

Stoomschip Ardjoeno

Het echtpaar woont in Weltevreden, een wijk van Batavia die veel Europese inwoners kent. De man, geboren in Nederlands Indië en daar gestart als onderwijzer, maakte voor zijn huwelijk al de stap naar het het departement der Burgerlijke Openbare werken in Batavia, waar hij in de jaren die volgen carrière weet op te bouwen.

Hotel des Indes 1910, Welgelegen Batavia

In de brieven die m.n. betrekking hebben op de jaren tussen 1900 en 1910, lees ik over een jonge vrouw, ver van huis. Ze geniet van haar leven als getrouwde vrouw, woont in een mooi huis, maar mist familie en vrienden in Nederland. Ze hoopt zo dat haar vriendin Trijntje naar Batavia zal komen, maar uiteindelijk realiseert ze zich, dat het er niet van zal komen ....
De echtgenoot komt thuis voor de lunch en volgens de aldaar geldende gebruiken om te rusten, waarna de werkdag wordt hervat. De jonge vrouw houdt zich die eerste jaren bezig met het aansturen van hun personeel, in een land waar men een ander tempo hanteert door temperatuur en cultuur, dus dat is wennen. In 1902 wordt ze voor het eerst moeder, het echtpaar krijgt drie kinderen, twee zonen en een dochter.

Na 10 jaar dienst in Nederlands Indië, kreeg men een jaar verlof en in dat jaar reist het hele gezin naar Nederland.

Na een huwelijk van 19 jaar overlijdt de man. De echtgenote blijft nog 2 jaar in Batavia en keert dan terug naar Nederland. De kinderen studeren in Nederland en blijken alle drie affiniteit met het onderwijs te hebben.
De oudste zoon trouwt in Den Haag en keert met zijn echtgenote en broer terug naar Nederlands Indië. Daar trouwt de jongste zoon, vermoedelijk met de handschoen, waarna ook zijn echtgenote naar Nederlands Indië afreist. Ze stichten een gezin en bouwen een arbeidsleven op in Nederlands Indië, de één in het onderwijs, de ander eerst ook, maar die wordt later boekhouder bij één van de suikerfabrieken. De jongste zoon is naast zijn werk ook in de politiek actief.
Een jaar na het vertrek van de zonen, keren ook oma en haar dochter terug. De dochter blijft ongehuwd en vindt ook haar plaats in Nederlands Indië, eveneens in het onderwijs, daarnaast is zij actief in de padvinderij. De leden van het gezin, zwerven uit over Nederlands Indië.

Maar dan breekt in 1941 ook in Nederlands Indië de tweede wereldoorlog uit. De Japanners bezetten het land en sluiten de Europese bevolking op in kampen. De familieleden worden in verschillende kampen geplaatst, de kinderen bij hun moeders. Beide mannen worden gescheiden van hun gezinnen en als krijgsgevangen te werk gesteld in de spoorwegkampen. In 1943 sterft de oudste zoon, de jongste zoon in 1945 .... met het eind van de oorlog in zicht, net als oma en één van de kinderen van de oudste zoon.

De dochter en beide schoondochters keren na de oorlog met de kinderen, op de repatriëringsboten van het Rode Kruis, terug naar Nederland. En daar raakte ik het spoor kwijt......
Maar het beeld van die oma, van die vrouwen met hun kinderen in die kampen, gescheiden van hun mannen, wisten ze bijvoorbeeld dat hun mannen niet meer leefden? Het liet me niet los. Een gezin, verwoest door de oorlog. Alles is weg, familieleden, dromen, bezittingen, wat overblijft, zijn herinneringen.



Ik zocht door en uiteindelijk vond ik familieleden, waarvan ik zeker wist, dat het afstammelingen waren van de Nederlandse vrouw en kon ik afgelopen zomer de brieven en foto's opsturen naar de oudste achterkleinzoon. Hij houdt zich bezig met onderzoek naar de familiestamboom en heeft me laten weten dat zijn familie erg blij mee is met dit stukje geschiedenis.

Via hem kwam ik er achter dat er nog een kleindochter, een dochter van de jongste zoon, in leven is en met haar heb ik onlangs samen met mijn ouders kennis gemaakt en een bijzondere dag beleefd. We hebben verhalen uitgewisseld, foto's bekeken en geprobeerd ontbrekende delen van het verleden in te vullen. De kleindochter, inmiddels een dame van 79, is een spontane en geïnteresseerde vrouw, die nog nog volop in het leven staat. Ze is later in Nederland gelukkig getrouwd en werkte tot aan haar pensioen, vol bezieling, met jonge mensen in het onderwijs. Toch weer dat onderwijs ....

Hoe het jonge stel elkaar heeft leren kennen, hoe de jonge vrouw en mijn oud-oud tante elkaar hebben leren kennen, we weten het nog steeds niet ....
Voor wat betreft de vrouwen, lijkt textiel de bindende factor te zijn. De ouders van mijn oud-oud tante hadden een zaak in textiel en manufacturen in Wormer. De vader van de jonge vrouw was hoedenmaker, maar ook telegrafist bij de politie en haar moeder werkte als naaister. Misschien hebben de jonge dames dezelfde opleiding gevolgd, of samen gewerkt, als naaister of verkoopster in één van de opkomende modehuizen in Amsterdam? Misschien heeft de jonge vrouw zo ook wel haar echtgenoot leren kennen ...

Trijn en Hillegonda Hartog (mijn overgrootmoeder) geven naailes - Wormer 1903

De oorlog, de verliezen, de tijd in het kamp, het heeft ook in dit gezin zijn sporen nagelaten. De oudere generatie sprak niet over die tijd, men wilde niet terugkijken ... Van dichtbij hoorde ik van de kleindochter over het leven in het kamp, diepe indruk maakte dat op mij.
In Nederland zijn een aantal familieleden elkaar uit het oog verloren, het  kringetje werd klein en generaties later zit het nageslacht met vragen. Een paar jaar gelden zijn de kleindochter en de kleinkinderen van de oudste zoon pas met elkaar in contact gekomen en leren ze elkaar kennen. Dat betekent veel voor de kleindochter, die enig kind was.

Ik weet dat ik de kleindochter blij heb gemaakt, met het beetje informatie dat we haar konden geven. Zij heeft haar oma gekend heeft, haar foto's en brieven zijn voor haar dan ook bijzonder en het maakt me dankbaar dat ik daar aan bij mocht dragen!

Met liefde gedaan!
Gr. Agnes

Brocant Frans Mosterdkistje

Afgelopen week bij de themaweek van Emmaus in Jistrum toch weer iets moois gevonden. Een oud Frans mosterdkistje. Hier word ik zo blij van.

 

 Moutarde Fin, om precies te zijn.

En het staat weer gezellig. Heerlijk al die vakjes en nog genoeg lege vakjes om te vullen ....

Groeten Agnes

Brocante met natuurlijke materialen...

Romantische brocante krans met Eucalyptus, gipskruid en parelpennen.

 Styropor bol met Estrelina bolletjes en Tillandsia in een oude bloempot met witte krijtverf.

Neutrale krans (stro) met beach fruit. Door de zachte kleur, past deze krans perfect bij brocante.

Romantische taart (styropor of oase) met crèmekleurig band, parelketting, eucalyptus, kunstroosjes en parelpennen op een brocante taartschaal.

Het druist iedere keer weer tegen mijn gevoel in, maar als je lavendel plukt als het op zijn mooist is, dan droogt het mooi en blijft het lang zijn kleur behouden.

Groeten Agnes

Oud tafeltje in de loogbeits

Onlangs bij de Jutter in Ruinerwold geweest. Ik had er al eens over gelezen en ze regelmatig voorbij zien komen op Marktplaats en wilde nu toch wel eens mijn nieuwsgierigheid bevredigen. Ik vond het een beetje een mix tussen een brocante en kringloop. Er zijn een aantal ruimtes die in elkaar overlopen, sommige vrij donker, er is een bovenverdieping en in alle hoeken en gaten brocante.

Ik zag veel luiken, Katholieke beelden, blikken, meubeltjes .... Je moet net als in de meeste brocante eerst een verkenningsrondje lopen en daarna nog eens rustig alles bekijken en dan zie je pas echt wat er te koop is.
Ik was op zoek naar een tv-tafeltje voor in onze slaapkamer en ja hoor, tussen van alles en nog wat, vond ik een leuk tafeltje met onderblad en niet te groot. Door de lichte kleur dacht ik dat het nieuw was en dat wilde ik niet, maar volgens de eigenaar was het dat beslist niet, het was oud en kwam uit België. Ja, daar moest ik dan maar op vertrouwen en die kleur, daar kon ik vast wel iets aan doen.

Nog een paar leuke oude kleine blikjes gevonden ter aanvulling op mijn verzameling. Bij de Jutter veel blikken in manden, op tafels, overal. Nog een leuke broodplank mee, hij zag er lekker verweerd uit, maar aangezien het licht bij de Jutter niet optimaal is, kwam ik er bij thuiskomst achter dat ik een beetje naïef was geweest en met een nieuwe plank (misschien dan wel van oud hout?) thuis was gekomen.  

Thuis op internet op zoek gegaan naar hoe ik het tafeltje zo zou kunnen behandelen dat het een oudere look zou krijgen. Het onderstel wilde ik wit maken, daar was ik bij de Jutter al van overtuigd, maar het blad, hoe kon ik dat een meer doorleefd en donkerder uiterlijk geven?

Ik stelde mijn plan op, ik zou het tafeltje verouderen met loogbeits en beschermen met antiek kalkwas wit.

Ik begon met oefenen op de broodplank, maar vond het eindresultaat met loogbeits verweerd eiken, uiteindelijk niet mooi. De broodplank werd paars-grijs en dat was niet wat ik zocht. Ik kwam erachter dat ik het gelige van grenen wel wilde behouden, maar dan verouderd.

Dus de plank weer kaal gehaald, advies gevraagd bij de leverancier en nog een potje loogbeits Baro besteld. Bah wat stinkt dat als je dat aanbrengt, in tegenstelling tot de verweerd eiken, dat vond ik juist lekker ruiken. 

Toen de broodplank mij na de behandeling met de Baro loogbeits en witte kalkwas beter beviel, durfde ik aan de slag te gaan met het tafeltje. Het onderstel had ik al wit gemaakt en geschuurd. Ik begon met ontvetten van het tafelblad, daarna goed schuren en daar waar oude naden en butsen zaten flink de staalborstel erover, zodat de kalkwas beter in de naadjes kan trekken. 

Daarna een laagje kalkwas wit aangebracht, dit extra goed in naadjes en gaatjes gesmeerd. Toen dat droog was ben ik opnieuw gaan schuren en heb ik het blad in de loogbeits baro gezet. Na het drogen het blad opgewreven met kalkwas. Dit na een nachtje intrekken nog even geschuurd met een licht schuurpapier en zie hier, het eindresultaat.   

Precies de sfeer die we zoeken in onze slaapkamer, licht en fris, maar toch warm en gezellig.

Groeten Agnes

Brocante luiken in een nieuwbouwwoning

De oude luiken uit Tongeren hebben eindelijk een plek hebben gekregen in onze woonkamer waar ze echt tot hun recht komen. Warm en sfeervol vind ik het geworden. Bovendien wordt het licht er zo mooi door gefilterd in onze zonnige woning.

Soms krijg ik gewoon het boerderijgevoel en dat in een strakke nieuwbouwwoning.
Volgens mij mag ik deze aankoop dan ook met recht geslaagd noemen!

Groetjes Agnes

Antieke weegschaal

Vandaag tegen een ontzettend mazzeltje aangelopen. Tijdens de themaweek bij de kringlooopwinkel van Stichting Emmaus een prachtige antieke gietijzeren keukenweegschaal, met cijferplaat van porselein, op de kop weten te tikken en dan ook nog voor een heel zacht prijsje.

Hij zat echt onder het roest en dat vond ik op zich al mooi, maar nadat ik er vanmiddag thuis voorzichtig een doekje overheen heb gehaald, kwam er onder al dat roest een hele mooie roodbruine keukenweegschaal tevoorschijn. Er staat geen merk op de weegschaal, maar het merkteken is van Gloria en ik vermoed afkomstig uit Duitsland, gemaakt rond1900. 

Leuk aan deze weegschaal is de gewichtsaanduiding zowel in kilo's, als in ponden en dat ben ik tijdens mijn speurtocht naar de herkomst niet veel tegengekomen. TT staat voor een schaalaanduiding (1:120) uit de modelspoorbouw, die uit de Verenigde staten afkomstig is en veel in Oost Duitsland werd gebruikt.

Zo ontzettend blij mee, wauw, echt leuk om onverwacht tegen zo'n bijzonder object aan te lopen.

Groeten Agnes

Tuinset nu ook met zelfgemaakte kussens

Het zelf kussens maken vond ik toch wel erg leuk, dus nu toch maar een naaimachine gekocht, outdoorstof en overige materialen aangeschaft en aan de slag. Zelf nu ook kussens gemaakt voor onze tuinset onder de afkapping. Ik ben er blij mee, heerlijk hoekje geworden. 

Lekker hoor, boekje erbij, kopje koffie en met een beetje geluk nog even genieten van een paar mooie naarjaarsdagen!

Groeten Agnes

Verliefd op blauwe luiken....

Ik ben verliefd op de blauwe luiken in de Dordogne, hoe blauwer hoe mooier en vooral in combinatie met de okerkleurige steen die in de Dordogne veel wordt toegepast. Je ziet in de Dordogne luiken in alle soorten en maten en in alle kleuren blauw voorbij komen.

Bijvoorbeeld zoals hier in Monpazier....

Dit was een heel romantisch straatje, met heel veel luiken en in zulke mooie kleuren! De kleur van de luiken en de indruk die het straatje op mij maakte, komt helaas niet helemaal tot zijn recht op de foto's, maar toch, het blijft een bijzonder straatje.

Bij een groezelige curiosa in Monpazier vond ik zomaar twee leuke apothekersflesjes.

En wat te denken van Domme, ook hier weer mooie luiken.

Zoals hier bij de Marie in een blauwgrijze tint...

Eh..., hier even niet, maar ik vond het reclamebord zo leuk. De brocante viel trouwens tegen. Als er in Frankrijk Antiquites Brocante staat, tref je vooral antiek aan en persoonlijk val ik daar niet zo op. 

En deze mooie blauwe raampartij bij het postkantoor, met daarboven de lichtblauwe luiken. De deur van het postkantoor was ook zo mooi blauw, maar bij de deur was het te druk om een goede foto te kunnen maken, daarom even een plaatje van internet geplukt. 

En vanaf de camping in Daglan een mooie wandeling gemaakt naar Peyruzel. Een hele klim naar boven, maar eenmaal boven, werden we ook daar weer beloond met mooie blauwe luiken.

Groetjes Agnes